Afgelopen week overviel me plots een diep gevoel van pijn. Het was in een ontmoeting met de vader van mijn kinderen. Niet dat hij iets verkeerd deed. Nee, het was MIJN trigger naar een gevoel dat al IN MIJ zat maar wat ik me niet zo bewust was. Ik had deze ontmoeting omdat ik het thema ‘hoe gaan we het doen met het huis en de kinderen’ niet meer uit de weg wilde gaan en de situatie waarin we zitten wilde bespreken. Dat moment kwam goed uit omdat ik mijn busje tegelijkertijd kon laten bestickeren. Het gesprek, maar ook zijn liefde, raakte me diep en de tranen rolden over mijn wangen.
Van onzichtbaar naar zichtbaar. Voor mij is het een proces van mezelf meer en meer liefhebben. Mezelf toestaan te voelen wat er is. Zowel de leuke als de minder leuke gevoelens, zoals angst en onzekerheid. Hoe kan ik de gevoelens verwelkomen zonder erin te zwelgen? Bij elk gevoel zit ook een gedachte, ook al is die niet bewust. Bij een gevoel van angst kan de gedachte zitten: ‘ik kan het niet’. Bij onzekerheid de gedachte: ‘ik ben niet goed genoeg’
Ik voelde me verscheurd tussen het voelen van liefde enerzijds en me waardeloos voelen anderzijds. Het viel niet mee om erbij te blijven: het gevoel dat ik had toe te laten en erin te ademen. Het was een confrontatie met een oude wond en ik raakte in verwarring. Moet ik dit wel of niet toelaten? De verwarring is een mechanisme om de pijn te verdoven.
Ik belde na het gesprek een maatje op die naar me kon luisteren. Het voelde veilig en vertrouwd en ik kon even voluit huilen. Dat luchtte op. Langzaam ging de verwarring over naar meer helderheid en inzicht. Iets wat onzichtbaar binnen in me zat, werd zichtbaar en voelbaar zowel voor mijzelf als voor de mensen om me heen. De kluwen van verwarring kon zich ont-wikkelen. Ik kon mezelf toestaan me slecht te voelen.
Een gevoel wat bij het voelen van de wond die ik ‘waardeloosheid’ noem meespeelde was schaamte. Ik schaamde me voor de heftige gevoelens en ik schaamde me voor de pijn die ik had. De gedachte die daarmee samenging was ‘er is iets mis met mij’. Schaamte is een gevoel dat erg in de weg kan staan in het proces van zichtbaar worden. Ook schaamte kan verwelkomd worden.
De vraag die me op dat moment het meeste hielp was: ‘Kan ik mezelf vergeven?’ Mezelf vergeven voor de gevoelens die ik heb, de beperkende gedachten die er in me zijn en hoe ik van daaruit heb gehandeld in het verleden? Het vergeven van mezelf is een belangrijke stap naar zelfliefde. En zelfliefde is nodig om tevoorschijn te komen.
Hoe kom ik aan die gevoelens van waardeloosheid? Het is een overlevingsmechanisme geweest om mezelf onzichtbaar te maken, mezelf onbelangrijk te maken in tijden dat er niet de aandacht en de liefde was die ik nodig had. Als kind ontwikkelen we patronen om die diepe wond niet te voelen. In het proces van jezelf verwelkomen kom je die lagen die je beschermen tegen .Het is als het pellen van de ui. De diepe wond, de diepe pijn komt door het pellen weer tevoorschijn. Nu is het echter anders als toen. Als volwassen mens kunnen we dat aan.
Het verwelkomen van de gedachten en de gevoelens, erin ademen, het doorvoelen en vervolgens het loslaten is het proces dat je dichter bij jezelf en bij je kracht brengt. Wat er innerlijk speelt zichtbaar maken naar buiten toe in plaats van jezelf en de buitenwereld voor de gek te houden. Het is durven kijken naar jezelf. Jezelf durven openen.
Een dag later was mijn busje klaar. Ik ben nu zichtbaar op straat.
ZICHTBAAR met de MARIA-methode!
En nu jij: Hoe zit het met jouw zichtbaarheid? Wat stop je liever weg en wil je liever niet zichtbaar hebben? Vertel het in het commentaarveld hieronder. Durf je zo zichtbaar te zijn om het hier op te schrijven?