“De emotie angst is zo subtiel en diepgeworteld dat je door het leven kunt gaan zonder ooit zijn aanwezigheid op te merken” zegt Napoleon Hill in zijn boek ‘think & grow rich’. Dat gebeurt mijns inziens vooral als je een ‘veilig’ leven leeft waar je jezelf in je comfortzone houdt.
Ik heb mijn angst weggestopt toen ik op 11 jarige leeftijd besloot ‘stoer’ te worden. Ik had veel last van de angst want ik durfde ongeveer niets. Dus ‘stoer’ worden dat hielp. Ik durfde opeens vanalles. Ik leefde daarna in de veronderstelling dat ik nergens meer bang voor was. Ik liep ’s avonds laat op straat en mijn moeder maakte zich zorgen dat ik verkracht zou worden in het toenmalige Heerlen dat op Amsterdam na de gevaarlijkste stad in Nederland werd bevonden.
Ik zei tegen mezelf: ‘ik word liever verkracht dan dat ik de rest van mijn leven opgesloten zit in mijn angst en nergens meer heen durf’.
Jaren later kwam ik erachter dat ik mijn angst diep had weggestopt en dat het niet betekende dat het er niet meer was. Ik werd er plots mee geconfronteerd toen ik voor een angstaanjagende gebeurtenis stond:
Het was een visitatie van 3 personen die me kwamen beoordelen of ik wel goede sessies gaf, om voor de beroepsvereniging vergoed te blijven. Het riep zoveel angst voor falen in me op dat ik hulp zocht bij een collega Rebalancer.
Dit voorval was mijn redding. Door de confrontatie met mijn angst ging ik het onderzoeken. De diep weggestopte gevoelens kwamen aan de oppervlakte en daarmee leerde ik het toelaten, erin te ademen, erin te ontspannen en het te omarmen. Ik leerde een deel van mezelf kennen dat ik eerder niet had durven toelaten. Ik ontdekte dat de basis van angst een beperkende overtuiging was. De overtuiging om niet goed genoeg te zijn.
Tevens ging ik de pijn van het jonge kind voelen. Het zich niet gezien voelen. De eenzaamheid. Angst functioneerde als prikkeldraad om deze pijn niet te hoeven voelen. Het voelen van de angst was natuurlijk net zomin prettig, dus dat heb ik op 11 jarige leeftijd ook weggestopt. Zo bouwen we laagje voor laagje onze bescherming op. Nu de taak om die laagjes weer af te pellen.
Dat afpellen kan door het aangaan van uitdagingen. Het is een oefening om elke keer weer met jezelf te verbinden en te kijken wat er geraakt is. Dat noem ik dan de draak waar je je altijd voor afgekeerd hebt. De draak is er om in de ogen te kijken. Doe je dat niet dan neemt het onbewuste verdedgingsmechanisme het over. Dat was toendertijd nuttig, maar nu niet meer. Nu is het de kunst om alle delen van jezelf ruimte te geven omdat ze allemaal zo waardevol zijn. Dus een beetje stoer én in contact met de angst maakt ons als mens compleet.
Een uitdaging ervaarde ik bij de reünie die we begin maart hadden vanuit de Wim Hof community. Voor 2 dagen naar Polen rijden vond ik zonde dus ik sloot me aan bij een groep enthousiaste net afgestudeerde Wim Hof instructeurs. Ik kende van deze groep niemand. We deden zowel vooraf (pre-camp) als na afloop een paar extra uitdagingen zoals het klimmen van de Mount Snieska in bikini. Ik voelde lichte angst voor deze uitdaging. Vooral omdat ik niemand kende.
Tijdens het pre-camp zitten we in de auto op weg naar de waterval waar we een koude dip gaan nemen. Ik zit met drie jongens in de auto die elkaar goed kennen. Ze hebben veel lol met elkaar en praten onafgebroken. Ik merk dat ik er niet gemakkelijk tussenkom. Ik begrijp ook niet alles waar ze het over hebben en ik sla dicht. Ik krijg een flash back. Op de lagere school durfde ik niet te praten. Ik trok me in die tijd in mezelf terug om vervolgens niets meer te durven zeggen. Ik voelde mezelf weer in die mindset terechtkomen.
Het verschil is dat ik het nu bewust ben en er anders mee om kan gaan. Er is een moment stilte en ik zeg: ‘Ik wil graag wat delen’. De tranen rollen over mijn wangen. Het duurt even voordat ik woorden vind. ‘Ik durf niets meer te zeggen, ik voel me opgesloten in mezelf en ik MOET dit nu delen’.
Wat een opluchting is het om het patroon van stil blijven te doorbreken en mezelf te laten zien. Dat is mijn voornemen: me NIET langer meer terug te houden.
Het pakt heel goed uit. De jongens zijn blij dat ik me geuit heb en ik ben reuze trots dat ik het gedaan heb. Ik voel me bevrijd. Het beklimmen van Mount Snieska met -6°C in bikini is er niets bij, dat is een paar dagen later heel goed te doen!
Wil jij ook uitdagingen aangaan en jouw draak in de ogen kijken? Kom dan naar één van mijn trainingen die op het programma staan. Het is dé manier, er zijn mogelijk wel meer manieren, maar ik weet zeker dat dit de manier is die ervoor zorgt dat je jouw leven vorm geeft waar je van houdt.
Ontdek de kracht van ademhalen
dinsdag 19 maart 20.00-21.00u
Meld je hier aan
Agenda maart/april:
zaterdag 23 maart 11.00-16,30u: Wim Hof Methode ADVANCED
zaterdag 6 april 11.00-16.30u: Wim Hof Methode fundamentals
zaterdag 13 april 10.00u – 11.30 Quantum Light Breath
En nu ben ik benieuwd welke uitdaging jij bent aangegaan en wat het opgeleverd heeft, wil je het vertellen in het commentaarveld? Dat is leuk voor mij en voor de lezers van dit blog, zo leren we van elkaar!