Herken je het dat je to-do lijstjes in plaats van kleiner alleen maar groter worden? Dat als er een item afgaat, er alleen maar meer dingen bij komen?  Een bedrijf runnen vraagt veel van je en je kan het idee hebben een slaaf te zijn van je to-do lijsjes. Het lijkt nooit af te komen. Elke keer verschijnt er wel weer iets nieuws op je pad, weer een nieuwe uitdaging, weer een nieuw tool op internet wat je niet kent en moet bestuderen. Wanneer is iets nou goed genoeg? Wanneer heb je genoeg gedaan op een dag? Wanneer kun je stoppen met een voldaan, tevreden en rustig gevoel?

Volgens Louise Hay (boek ‘je kunt je leven helen’) hebben alle mensen diep van binnen een overtuiging dat ze niet goed genoeg zijn. Het is een beperkende overtuigingen die je onbewust beinvloedt. Je ervaart niet goed genoeg te zijn óf niet genoeg te hebben óf niet genoeg te doen.  Ben je daarom zo druk druk en nog eens druk?

En dan komt de redding: het schiet in je rug. Of je krijgt een ongeluk. Kortom, er gebeurt iets in je leven zodat je een pas op de plaats moet maken.  Hoezo je redding, vraag je je af. Is dat niet vreselijk dan? Ja, het is vreselijk en het is je redding. Het is je redding omdat het ervoor zorgt dat je stopt met rennen en draven en hollen. Het maakt je wakker . Het laat je zien dat er nog meer is dan dat waarin je gevangen zit. Tenminste… als je het pareltje in de ellende kunt gaan zien.

Als je stopt, word je je bewust van de verschillende lagen van jezelf. Je gedachten die door je heenrazen worden bewust als je stil wordt.  Sensaties van je lichaam worden voelbaar. En het stromen van de onderliggende emoties die een weg banen door je systeem, die niet langer meer onderdrukt hoeven te worden.  Of  het is de leegte en de zinloosheid die je tegenkomt.

Jezelf laten dobberen in de leegte, of als een baksteen laten zinken in de donkere put (welk beeld spreekt je het meeste aan?) maakt dat je door de lagen heengaat. En daar in dat gebied,  diep van binnen in jezelf, daar liggen ook de diamanten. Als je jezelf opent voor wat er diep in jezelf aanwezig is en dat tevoorschijn laat komen. Daar is ook je goddelijke licht. De zin van jouw bestaan. Dat diepe vuur, de motivatie wat alles voor jou de moeite waard maakt.

Het is op dat moment, dat je jezelf de ruimte gunt om niets te moeten, dat het licht weer gaat schijnen . Het licht van buiten kan binnenkomen, maar ook het eigen goddelijke licht kan weer gaan schijnen. Denk aan de woorden van Marianne Williamson verwoord door Nelson Mandela in zjin inaugurale rede : “Het is ons licht, niet onze duisternis waar we het allerbangst voor zijn”.

Je komt erachter als je daadwerkelijk voorstelt niets meer te moeten.  Stel jezelf de vraag : wat is er het ergste dat kan gebeuren als ik nu stop? Als ik pas weer in beweging kom als ik van binnenuit de zin en de lust en de energie voel om het te doen? Ik had een keer een client die zei dat ze dan bang is niet meer uit bed te komen. Dat ze dan niets meer wilt doen. Is het de angst voor de apathie, de lusteloosheid, de zinloosheid of wat zit erachter dat we onszelf maar blijven pushen?

Stel je hebt het idee of de angst dat als je niets meer ‘moet’, je niet meer je bed uit wilt komen. En dan? Wat is daar zo erg aan? Dat vroeg ik ook aan mijn client. Ze zei, dan gaat het niet goed met mijn gezin,  ze had namelijk 2 kleine kinderen. De kinderen moeten verzorgd worden. Het kan absoluut niet dat ik in bed blijf liggen.  Vaak stoppen we op dat moment met doorvragen.  En dan lijkt het dat je geen keus hebt. Dat jezelf pushen het enige antwoord is.

Maar wat gebeurt er als je wel doorvraagt? Het is een gedachten-experiment. Jezelf eens toe te staan dat het allemaal in de soep loopt. Jezelf eens voor te stellen wat er zou gebeuren als je niet meer iets vanuit een ‘moeten’ doet.  Je kinderen komen bij je bed en komen vragen om eten of om een knuffel. Zou je niet op een gegeven moment een impuls krijgen vanuit jezelf, zonder dat het ‘moet’, om er voor je kinderen te ‘willen’ zijn? En stel, je komt daarvoor niet je bed uit, wat is het ergste wat er dan zou kunnen gebeuren? Als je jezelf deze vraag blijft stellen kom je op een gegeven moment op een punt dat je ziet hoe absurd je redenering is.  Misschien kom je uiteindelijk bij het besef dat het ergste is dat je doodgaat. Oké, en wat dan?

Ik herinner me de periode dat ik net was afgestudeerd en individuele sessies ging geven. Ik kon soms erg zenuwachtig zijn van tevoren en me afvragen of ik wel aan de verwachtingen van anderen kon voldoen. Door deze angst kon ik inderdaad niet aan verwachtigen van anderen voldoen. In ieder geval, ik vond het zelf helemaal niet leuk om op deze manier sessies te geven. Dus wat ik deed is mezelf voor te nemen dat ik het helemaal in de soep mocht laten lopen. En als dat zou gebeuren, zou ik de mensen gewoon weer hun geld terug geven. Dat was de ruimte die ik mezelf gunde om te kunnen ontspannen in de situatie. In werkelijkheid is het nooit voorgekomen. Door mezelf deze ruimte te geven waren de sessies juist heel goed. Of anders gezegd: goed genoeg.

En nu jij, hoe ga jij om met alle eisen die je aan jezelf stelt? Ben jij jezelf aan pushen?  

Je kunt nu twee dingen doen:

1. In het commentaarveld hieronder schrijven hoe het voor jou is.

2. Jezelf de ruimte gunnen door naar de Gratis Ruggesteuntraining te komen. Jezelf de ruimte geven uit te deien in rust en stilte. Zodat ook jouw licht tevoorschijn komt.

LIEVE groet en LOVE your body,