In het boek ‘chickensoup for the soul’ las ik een verhaal van een vader die een boek gelezen had waarin stond hoe belangrijk het is om aan je kinderen de boodschap te geven dat je van ze houdt.  Hij ging naar de kamer van zijn zoon om te vertellen dat hij van hem houdt. Hij klopte aan en vroeg zijn zoon of hij even tijd had om te praten. Ze hadden een leuk gesprekje waarna de vader weer weg ging. Beneden gekomen vroeg hij zich af waarom het zo moeilijk voor hem was: hij had een leuk gesprekje gehad, maar had niet gezegd dat hij van hem houdt. Dus hij nogmaals naar zijn zoon, klopte weer op zijn deur en ging het gesprek nogmaals aan. Op een gegeven moment zij hij tegen zijn zoon: ‘we houden heel veel van je’.  Waarop de zoon vroeg: ‘je bedoelt jij en ma?’.  Weer beneden gekomen vroeg de vader zich weer opnieuw af waarom hij niet rechtstreeks kon zeggen dat HIJ van zijn zoon houdt. Dus hij ging een derde keer naar de kamer van zijn zoon. En het hoge woord kwam eruit. En de zoon had hem gevraagd: ‘doe je een cursus ofzo?’ En de vader vertelde dat hij een boek had gelezen waarin stond hoe belangrijk het is om te zeggen aan je kinderen dat je van ze houdt.  En de zoon reageerde heel compassievol.

Wat ik uit het verhaal haalde was: wil je een nieuw gedrag tonen, dan gaat het gepaard met gestuntel. Toen ik dit verhaal las, vroeg ik me af waarom IK niet aan mijn zoon  vertel dat ik van hem hou.  Ik kwam erachter dat er iets tussen zat. Ik voel me vaak erg ongemakkelijk met mijn 16-jarige zoon. Vaak weet ik me geen houding te geven, weet niet hoe een gesprek aan te gaan, kortom voel ik me net zo’n stuntel, of nog erger, dan de vader uit het verhaal. Ik besefte dat ik mijn gestuntel en onzekerheid liever wegstop.  Het voelen van mijn ongemak en kwetsbaarheid wil ik liever vermijden.

Met dit inzicht nam ik me voor om mijn zoon te bellen en hem te zeggen dat ik van hem hou. Hij zou het weekend weggaan, dus ik wilde hem nog spreken vóórdat hij wegging. Omdat ik niet meer in hetzelfde huis woon als mijn kinderen vanwege mijn scheiding, heb ik nog even overwogen naar hem toe te gaan, maar ik dacht: ik hoef het mezelf ook niet té moeilijk te maken. Ik had hem wel graag in de ogen gekeken en kunnen vasthouden. Ik besloot te bellen om het ook niet langer uit te stellen om het hem te vertellen. Ergens was ik wel nieuwsgierig wat ik zou tegenkomen bij mezelf, en ik gaf mezelf toestemming dat het oké is om te stuntelen.

Ik belde hem op en vroeg of hij even tijd had. Vervolgens vertelde ik hem dat ik van hem hou en ik voelde tranen in me opkomen. Ik vertelde hem dat ik me super ongemakkelijk erbij voel om die woorden te zeggen. Dat ik dat zelf niet heb meegekregen vanuit mijn opvoeding. Dat hij en zijn zus de belangrijkste mensen in mijn leven zijn en dat ik hem dat heel graag wil vertellen. Ik gaf mezelf toestemming te huilen terwijl ik het zei. Mijn zoon reageerde zeer compassievol.  Daarna hebben we nog even kort gesproken over wat zijn plannen waren voor het weekend en toen ik ophing was ik , na nog even voluit uit gehuild te hebben, zeer tevreden over het effect. Ik voelde me open en liefdevol. Ik voelde me een goede moeder.

Ik besefte dat ik de keus heb: een slecht gevoel over mezelf hebben omdat ik deze belangrijke boodschap niet overbreng, óf het ongemakkelijke opzoeken en zeggen wat ik zeggen wil én alle tranen toelaten en mezelf goed voelen over mezelf, over hem én over onze relatie, maar vooral over mezelf.

En nu ben ik benieuwd naar jouw verhaal. Wanneer heb jij voor het laatst aan je kind(eren) vertelt dat je van hem of haar houdt? Heb je je daarbij ongemakkelijk gevoeld? Wil je het delen in het commentaarveld? Mijn uitnodiging is om jezelf niet langer te-rug te houden.

Wil jij jezelf niet langer te-rug houden? Kom dan a.s. maandag naar de ‘voluit leven’ avond die dit keer gaat over zingen. Het gaat vooral over jezelf de ruimte geven je mond open te doen en nieuwsgierig zijn naar wat eruit wilt komen. Je hoeft er niet voor te kunnen zingen.